دنباله های بازی های ویدیویی که مجموعه خود را نابود کردند - مجله فیروزی

لیستی که ما در ادامه در اختیار شما قرار داده ایم، چند نمونه ناپیروز و تاسف بار از دنباله هایی است که بازخورد ضعیف و نمرات منفی آن ها به تنهایی توانست یک آی پی دوست داشتنی و پیروز را به کام مرگ بکشاند و مجموعه بازی خود را به زباله دان تاریخ بازی های ویدئویی راهنمایی کند. در ادامه با خبرنگاران همراه باشید تا با این عناوین افتضاح بیشتر آشنا شوید!

Medal of Honor: Warfighter

بدون در نظر دریافت اسم زیبا و پرزرق و برقی که برای بازی انتخاب شده بود، لذت چندانی در Medal of Honor: Warfighter وجود نداشت. متاسفانه هیچ مدال افتخاری در این بازی دیده نمی شد و نام مدال افتخار به خاطره ها سپرده شد. این بازی نگون بخت برای مجموعه فوق العاده و خاطره سازی که به عنوان یک شوتر اول شخص دوست داشتنی در اولین کنسول پلی استیشن 1 (برگرفته از فیلم استیون اسپیلبرگ) کارش را آغاز نموده بود، سرانجامی به شدت غم انگیز را رقم زد.

البته این نکته را نباید فراموش کنید که تاریخ عرضه این بازی برابر شده بود با آغاز سلطنت مجموعه call of duty: modern warfare و این یعنی یک رقیب سرسخت که در مقابل Warfighter قرار گرفته بود. واقعیت این است که مجموعه Medal of Honor در کوشش بود تا زمینه ورود خود را در جهانی شوتر مدرن و تاکتیکال آماده کند، اما بر خلاف انتظار، Warfighter سرانجام راه بود. از همان 10 دقیقه ابتدایی Warfighter معلوم بود که این بازی با عجله زیاد ساخته شده است. علاوه بر هوش مصنوعی دشمنان که بسیار ضعیف بود و هیچ هیجانی به وجود نمی آورد، باگ های ریز و درشت زیادی در طول بازی وجود داشت که بازیکنان را به شدت خسته می کرد.

بهتر است بازی را به یک کپی نیمه کاره از Call of Duty تشبیه کرد با این تفاوت که از خلاقیت کمتری بهره می برد. بنا به گفته های شرکت الکترونیک آرتز، بازخورد بد منتقدین از بازی، آینده این مجموعه را در ابهام قرار داده و نباید برای ساخته شدن نسخه جدید آن امیدوار بود.

Alone In The Dark

طرفداران بازی های ترسناک با نام Alone In The Dark به خوبی آشنا هستند و می دانند که این مجموعه هرگز به محبوبیت عناوین ترس و بقای قدرتمندی مانند Silent Hill یا Resident Evil دست پیدا نکرد. در واقع Alone In The Dark از اولین بازی های ساخته شده در سبک ترس و بقا بود و از محبوبیت خوبی نیز برخوردار بود. هر چند The New Nightmare برای مدت کوتاهی توانست تا لذت وحشت در این بازی را در اختیار مخاطبان قرار دهد، اما این خوشی پایدار نبود و با ساخت فیلم سینمایی فاجعه و ریبوت ناامید کننده سال 2008 قبر این مجموعه نیز کنده شد.

این سرانجام ماجرا نبود و در سال 2008 بازی Alone In The Dark پروژه ای با بودجه ای بسیار، سعی داشت تا صندلی سابق خود را احیا کند که درنهایت همه آن برنامه ریزی ها با شکست روبرو شد. ویژگی اصلی بازی برای فروش، آزادی عمل بازیکنان بود که می توانستند آن را از هر بخشی که می خواهند آغاز و معما ها و رشته های داستانی را به دلخواه خود پیش ببرند. خب این موضوع اتفاق خوبی در فرایند بازی بود، ولی به هیچ وجه کافی نبود. ویژگی های جدید و خلاقانه در جریان اصلی بازی جریان داشت مانند مکانسیم پویای آتش؛ ولی خب خاموش کردن آن، باعث آزار روانی بازیکنان بود تا لذت از بازی.

همچنین سیستم انتخاب آیتم ها هم به همین روال پیش می رفت و می توانستید آیتم های گوناگون را از لباس شخصیت اصلی بردارید و با هم ترکیب کنید؛ برای مثال با فشنگ و سوخت فندک، گلوله های قدرتمند برای سلاح خود بسازید، اما نکته عذاب آور آنجا بود که در هیچ کجای بازی به این آیتم نیازی نداشتید. همه این موارد کافی بود تا این بازی هم به یک فاجعه تبدیل گردد و Alon In The Dark شانس تبدیل شدن به یک مجموعه بزرگ را از دست بدهد. در سال 2015 یک اسپین آف از این سری به نام Illumination منتشر شد، اما بنا به دلایل نامعلومی هیچ گاه نامی از آن به گوش تان نخورده است.

Street Of Rage 3

بعید است که نام Street of Rage یا به قول خودمان همان شورش در شهر را نشنیده باشید و این بازی را در کنسول مگا درایو بازی ننموده باشید. Street Of Rage پر شده است از خاطره های خوب شیرین؛ از خرد کردن چوب بیسبال بر سر اراذل مو سیخ سیخی شهر و قورت دادن یک مرغ درسته پس از شکستن باجه های تلفن و یا فریاد از عصبانیتی که به خاطر فشردن اشتباهی دکمه A زده می شد و پرتاب راکت پلیس به منطقه ای که هیچ دشمنی درآنجا نبود! کمتر کسی است که با این شاهکار سگا خاطره خوبی نداشته باشد. Street of Rage 2 نیز بر همین اساس ساخته شد و توانست یک تجربه جذاب دیگر در سبک Beat em up را به خوبی ارائه دهد.

اما بازی Street of Rage 3 آن جذابیت شیرین گذشته را به همراه نداشت و از طرفی دیگر با تغییرات زیادی که در بخش گیم پلی بازی به وجود آورده بود، بازی را به سراشیبی شکست راهنمایی می کرد. تغییراتی که غیرضروری به نظر می رسید و بازی را خسته کننده نموده بود. حتی موسیقی متن بازی که یکی از نقاط قوت این مجموعه در نسخه های قبل بود، در مقایسه با نسخه های پیشین نیز ضعیف به نظر می رسید و همه این موارد باعث شد تا سرانجامی غم انگیز برای این مجموعه رقم بخورد. هر چند که Street of Rage 4 در درست ساخت بود، اما پس از اختلاف سگا با سازندگانش بازی به Fighting Force تبدیل شد.

اخیرا متوجه شدیم که دوباره سازندگان تصمیم گرفته اند این بازی را بسازند و امیدواریم Street of Rage 4 بتواند تبدیل به همان اثر پیروز گردد.

Perfect Dark Zero

استودیوی Rare قرار بود تا مجموعه Perfect Dark را به نوعی دنباله ای برای GoldenEye 64، یکی از بهترین بازی های شوتر اول شخص تاریخ قرار دهد. با این وجود که بازی نتوانست در حدواندازه GoldenEye 64 ظاهر گردد، اما همچنان یک شوتر خوب و خلاقانه به حساب می آمد. موضوع اصلی آنجا بود که به خاطر محدودیت های سخت افزاری کنسول نینتندو 64 و مسائل گرافیکی و نرخ فریم پایین، Perfect Dark نیز از نواقص متعددی رنج می برد.

در مجموع بازی حسابی درخشید، بنابراین Rare برای خلق یک پیش درآمد چند سال وقت گذاشت و حسابی کوشش کرد که درنهایت این پروژه به یک اثر انحصاری برای کنسول ایکس باکس 360 تبدیل شد. این بازی Perfect Dark Zero نام گرفت و با اینکه اثر قابل قبولی برای Xbox360 به حساب می آمداما دیگر لذت و شادابی قسمت گذشته را نداشت و فقط یک شوتر معمولی بود که به واسطه انتشارش در اوایل عرضه کنسول ایکس باکس 360 توانست دست به فروشی نسبتاً خوبی پیدا کند.

در آن موقع هیچ کس بازی را خیلی دوست نداشت و در نهایت این مجموعه نیز به فراموشی سپرده شد. هرچند انتشار یک آپدیت HD برای نسخه اصلی، طرفداران این بازی را برای مدتی شادمان کرد، اما پس از عرضه نسخه Zero به بعد هیچ خبری از بازی Perfect Dark نبود و بعید به نظر می رسد که این فرایند تغییر کند.

Soldier of Fortune: Payback

طرفداران سبک شوتر از اولین شماره Soldier Of Fortune لذت زیادی بردند. این حقیقت را باید بپذیریم که بازی چندان درجه یک و جذاب نبود و گرافیک ضعیف آن حتی برای زمان خودش قدیمی به حساب می آمد، اما طراحی سیستم قطع اعضای بدن اتفاقی نبود که به چشم نیاید و بتوان به سادگی از کنارش رد شد. امروزه قطع کردن دست ها، پا ها و ترکاندن کله ها در بازی های اکشن المانی کاملا معمولی به شمار می رود، اما در آن موقع جریان فرق داشت و لذت زیادی را به بازیکنان انتقال می داد.

شاید Soldier Of Fortune با یک برنامه ریزی و استراتژی خوب، این شانس را داشت تا به یک مجموعه با دوام و زیبا تبدیل گردد، اما دنباله بسیار سطحی Double Helix بازی را به شدت مجروح کرد و آخرین قسمت بازی یعنی Payback به کار این مجموعه سرانجام داد. Playback هیچ ارتباط داستانی با دو بازی اول نداشت و قهرمان جدیدی را معرفی می کرد که به دور جهان می چرخد و دشمنانی که هویت آن ها معلوم نبود را نابود می کرد.

درست است که بازی همچنان خشن بود، اما در مجموع تجربه کاربری بازی به قدری بازیکن را خسته می کرد که حتی فضای خونین محیط هم پس از مدت کوتاهی خسته کننده و زجرآور به نظر می رسید. طرفداران این مجموعه از Payback نفرت داشتند و نقد های منفی و نمرات ضعیف منتقدین، Soldier of Fortune را بازنشسته کرد و تا امروز حدود 10 سالی می گردد که خبری از این مجموعه نیست.

Army of Two: The Devils Cartel

حقیقت این است که Army Of Two هرگز به آن محصول درجه یک الکترونیک آرتز تبدیل نشد، اما می توان ادعا کرد که دو بازی اول این مجموعه، شوتر های کوآپ (Co-op) استاندارد و بسیار خوبی با دو پروتاگونیست دوست داشتنی یعنی رایت و سلیم بودند. اما بر خلاف نسخه های قبل، سازندگان این فرمول را در The Devils Cartel تغییر دادند و دو قهرمان جدید معرفی کردند و خب همان طور که پیش بینی می شد Army Of Two یک جور بازی بی سروته از آب در آمد.

The Devils Cartel به قدری افتضاح پیش رفت که حتی نتوانست در میان بازی های بد قرار بگیرد و تنها یک اثر بدون خلاقیت به نظر می آمد که هیچ المان جدید یا جالبی انجام نمی داد. قهرمانان جدید Army Of Two به شدت بی ربط بودند و فرایند بازی با باگ هایی که باید قبل از انتشار برطرف می شدند، بسیار شتاب زده به نظر می رسید. همچنین طرفداران بازی به دلیل تبدیل شدن شخصیت سلیم به یک نقش منفی، بسیار خشمگین بودند و احساس می کردند که به شخصیت مورد علاقه شان خیانت شده است. بازخورد ها و نظرات منقدین نسبت به The Devils Cartel بسیار ناامیدکننده بودند و از آن موقع تاکنون هیچ بازی جدیدی از این مجموعه در دست ساخت نیست.

Crash Bandicoot: Mind Over Mutant

نینتندو با ماریو معروف شده بود و سگا هم پرچم خودش رو به دست سونیک داده بود. پس سونی هم باید برای ماندن در میدان رقابت با چنین غول هایی، قهرمان مورد نظر خودش را معرفی می کرد؛ بنابراین شخصیت کراش را خلق کرد که بازی های ابتدایی ساخته شده براساس این شخصیت بامزه و بازیگوش، تبدیل به آثاری بسیار عالی در کنسول پلی استیشن شدند. پس از جدایی مجموعه Crash Bandicoot از استودیو ناتی داگ، استودیوی سازنده نسخه های اولیه کراش، این فرانچایز اوضاع چندان خوبی نداشت و انتقالش به پلتفرم های نسل بعد چندان پیروزیت آمیز به نظر نمی رسید.

در ادامه، مجموعه کراش باندیکوت پر شد از نسخه های مختلف و اسپین آف های غیرضروری و ضعیف. اما این سرانجام کار نبود و اوج ناامیدی زمانی بود که Crash Bandicoot: Mind Over Mutant منتشر شد و بازیکنان به کلی از این شخصیت خسته شده بودند. طرفداران این مجموعه هرگز فراموش نخواهند کرد که Mind Over یک پلتفرمر مسخره و تکراری بود و هیچ نشانه ای از جذابیت قسمت های ابتدایی را در خود نداشت.

حتی خود شخصیت کراش نیز با ظاهری داغون و زشت طراحی شده بود و در کل ظاهر عجیبی داشت! شرکت اکتیویژن در دو سال گذشته کوشش های زیاد و موثری برای احیای این مجموعه کرد و امیدواریم که روزی یک نسخه کاملا جدید و با کیفیت از Crash Bandicoot را ببینیم.

Dino Crisis 3

Dino Crisis یک مجموعه خوش ساخت و خلاقانه بود. ترکیبی از وحشت جهانی Resident Evil با دایناسور های خشن، بدون شک یک ایده عالی در ژانر ترس و بقا بود. دو بازی ابتدایی این مجموعه، هم از لحاظ تجاری و هم از نظر منتقدین پیروز عمل کردند؛ اما Dino Crisis 3 همان اشتباه تاکتیکی را مرتکب شد که بیشتر مجموعه های ترسناک سینمایی به آن دچار می شوند: سفر به فضا!

شاید اگر سازندگان بازی این ایده را در جهت درستی پیش می دریافتد، شاهد یک بازی با کیفیت و با نمرات بالا بودیم، اما Dino Crisis 3 آن چیزی نبود که انتظارش را داشتیم. جالب است بدانید که این بازی به خاطر داشتن یکی از بدترین دوربین ها در تاریخ بازی های ویدیوی معروف شده است؛ طوری که گمان می کردید سازندگان از قصد برای حداکثر آزار بازیکنان این دوربین را به کار برده اند. از طرف دیگر، تنوع پایین دشمنان باعث می شد تا به سرعت از نابود کردن مکرر آن ها خسته شوید و درنهایت باید به این موضوع اشاره کنیم که بازی برای یک اثر ترس و بقا، هیچ گونه حس تنش و ترسی را به شما القا نمی کرد.

در ادامه بازخورد های منفی و نمرات بسیار ضعیف، واکنش طرفداران به Dino Crisis 3 بد بود و حتی خود کپکام هم اعتراف کرد که به دلیل این بازخورد های ضعیف طی چند سال گذشته، این مجموعه را فعلا کنار گذاشته است.

Duke Nukem Forever

فیلم های سینمایی و بازی های ویدئویی زیادی هستند که به علت به دردنخور بودن بیش از حد به شهرت رسیده اند. Duke Nukem Forever نیز با کلی دلیل منفی فاجعه بار معروف شده است. عرضه این بازی بیشتر به یک فرایند ظهور شباهت داشت و 15 سال تمام طول کشید تا از آن رونمایی گردد! اما پس از انتشار، با آن شوتر اول شخص فوق العاده ای که انتظار می رفت، کیلومتر ها فاصله داشت. درواقع این بازی یک طراحی بی نظم و زشت با شوخی های بی مزه و گیم پلی خسته کننده بود.

Duke Nukem Forever بیشتر شبیه به هیولای فرانکشتاین بود که از چسباندن بخش های مختلف چندین بازی خوب به وجود آمده بود. حتی طنز های معروف مجموعه دوک که از ویژگی های اصلی این مجموعه است هم در این نسخه تهوع آور به نظر می رسید و او را تبدیل به احمقی نموده بود که گویا از حوادث خونین اطرافش لذت می برد. برای مثال مرحله Hive به علت فضای چندش آور بیش از حدش، به یکی از بدنام ترین مراحل در تاریخ بازی های ویدیویی تبدیل شد، اما بزرگترین گناه Forever این است که بازی کردن آن هیچ کیفی برای هیچ کس ندارد.

سازندگان بازی بر سر پیدا کردن مقصر اصلی این نسخه افتضاح بحث های زیادی داشتند و در نهایت بدنامی Forever به قدری به مجموعه Duke Nukem خدشه وارد کرد که خیلی بعید به نظر نمی رسد که قسمت بعدی 15 سال دیگر منتشر گردد؛ البته معلوم نیست که دوکی در کار باشد یا خیر!