دیمین شزل؛ جوان جویای نام (تعطیلات عید از کی چی ببینیم؟) - مجله فیروزی

من از هواداران فیلم های دیمین شزل هستم و وقتی او را کشف کردم که هنوز به معروفیت نرسیده بود. فیلمنامه ای نوشته بود به نام گرند پیانو که داستان نوازنده ای با بازی الایجا وود بود که ترس از صحنه داشت و وقتی بعد از مدت ها کنسرت می گذارد لا به لای صفحات نت روی پیانوی گراند روی سن دستخط تهدید آمیزی پیدا می نماید که قرار است به او شلیک گردد. بعدتر که فیلمنامه ویپلش را نوشت و خودش کارگردانی کرد متوجه شدم چه فکر خلاق و در عین حال تاریکی دارد که می تواند خشونت را به موسیقی به عنوانی هنری ظریف و نرم پیوند دهد.

لالالند هم با موزیکال های مرسوم فرق داشت. با وجود طراحی صحنه و لباس رنگارنگ فیلم، رابطه عاشقانه میان کاراکترهای اصلی خاتمه چندان خوشی نداشت. فیلمی که می گفت بیشتر از عشق بهتر است به رویاها و جاه طلبی هایتان وفادار بمانید تا در نهایت بتوانید به گذشته عاشقانه تان با لبخند گرچه توام با حسرت نگاه کنید.

نخستین انسان با لالالند و ویپلش متفاوت بود اما همچنان نشان می داد که شزل توانایی این را دارد به یک اتفاق تاریخی مهم مثل فرود انسان روی ماه از زاویه ای متفاوت نگاه کند.