معلمانی که چتر حمایت برای دانش آموزان عشایر می شوند - مجله فیروزی

به مناسبت گرامیداشت روز معلم گفت و گوی خبرنگاران با معلمی را می خوانید که در عمل ثابت نموده عاشق دانش آموزانش است و برای تک تک آن ها آینده ای روشن می خواهد.

به گزارش خبرنگاران، شیوا میلاسی معلم جوان 28 ساله ای است که از سال 94 حرفه معلمی را در منطقه عشایری بخش روددشت، شهر سردشت، منطقه برآفتاب شهرستان لردگان شروع نموده و تا به امروز دو سال تجربه مدیریت در کارنامه خود دارد و در سال تحصیلی جاری به عنوان مدیر نمونه منطقه عشایری شناخته شده است، خود اصالتا متولد بروجن است و هم اکنون در شهرستان لردگان سکونت دارد.

میلاسی می گوید: با رتبه 600 منطقه 2 در دانشگاه فرهنگیان و در رشته دبیری علوم اجتماعی پذیرش شدم، زمانی که انتخاب رشته خود را انجام دادم، محل خدمت ما در دفترچه معین نبود و بدون اطلاع قبلی، سازمان دهی ما برای منطقه عشایری صورت گرفت، من شناختی از منطقه عشایری نداشتم اما وقتی به این منطقه آمدم و صفا و صمیمیت و خونگرمی بچه ها را مشاهده کردم مهر و عشق نسبت به بچه ها در دلم زنده شد.

وی اظهار کرد: اوایل خانواده ام با حضور من در منطقه عشایری مخالف بودند اما وقتی زیبایی های مدرسه را برای خانواده خود تعریف می کردم، علاقه مند می شدند تا جایی که اگر بعضی اوقات از کارم خسته می شوم، خانواده با تشویق خستگی مرا برطرف می نمایند.

این معلم نمونه به بیان اوضاع تدریس در روزهای کرونایی پرداخت و بیان نمود: دانش آموزان در منطقه عشایر به دلیل شیوع کرونا و نبود زیرساخت فناوری مناسب و نبود امکانات سخت افزاری برای حضور در کلاس ها با مشکل روبرو هستند، به روش های مختلف توانسته ایم تا حدودی این مسائل را برطرف کنیم اما فقر منطقه و امکانات باعث شده شکاف عظیمی بین دانش آموزان عشایر و شهری به وجود آید اما با برنامه ریزی مدیران و ایثار معلمان این مسائل تا حدودی حل شده است.

وی یادآور شد: منطقه عشایر از نظر تجهیزات مدارس مورد کم لطفی قرار گرفته است، پنج کلاس در فضای فیزیکی مدرسه و سه کلاس در کانکس برگزار می گردد، حیاط مدرسه آن قدر کوچک است که برای ساخت نمازخانه با مشکل روبرو شده ایم، به علاوه آزمایشگاه تخصصی و کتابخانه در اختیار دانش آموزان نیست، در زمینه کتاب های غیر درسی هم کم کاری هایی می گردد البته کتبی توزیع شده است اما پاسخ گوی احتیاج دانش آموزان نیست.

این معلم ادامه داد: بسیاری از دانش آموزان در مقطع هفتم ترک تحصیل می نمایند، چرا که بسیاری از کلاس ها در این منطقه دیرتر از موعد تشکیل می شوند و گویا آخرین منطقه ای که آموزش و پرورش نیروها را سازمان دهی می نماید، منطقه عشایری است، بارها مشاهده شده است که یک ماه از سال تحصیلی گذشته اما هنوز نیرویی برای مناطق عشایری اعزام نشده و تمایل برای حضور در این مناطق کم است، به علاوه معلم غیر متخصص برای دروس تخصصی به کار گرفته می گردد که کارایی ندارد.

میلاسی اظهار کرد: از ابتدای شیوع کرونا بسیاری از خانواده ها اجازه استفاده از گوشی را به فرزندان خود نمی دهند، تعداد فرزندان در هر خانواده تقریبا زیاد است و ممکن است در یک خانواده پنج تا شش فرزند محصل باشند.

این مدیر نمونه اعلام نمود: به جز دو هفته در ماه آبان، بقیه کلاس ها به صورت حضوری و در فضای باز برگزار می گردد، همه معلمان سر کلاس های خود حاضر می شوند، برای دانش آموزانی که تبلت و یا گوشی برای حضور در کلاس ندارند، درسنامه تهیه شده و درب منازل به آنان تحویل داده می گردد، برای دانش آموزان مقطع دوازدهم نیز ویدئوهای آموزشی تهیه شده است، در میان معلمان ما هستند افرادی که با هزینه شخصی برای دانش آموزان کم بضاعت وسایل مورد احتیاج را خریداری می نمایند.

میلاسی توضیح داد: بیشتر دبیران غیر بومی هستند و برای رفت وآمد مشکل دارند، به معلمان خود می گویم که کار در منطقه عشایری علاوه بر ادای وظیفه احتیاجمند ایثار است، زیرا در شهر خانواده ها از لحاظ سطح سواد و تحصیلات بالا هستند، اما در منطقه عشایر این گونه نیست، بسیار برای من رخ داده است که دانش آموز سر کلاس حاضر نمی گردد، وقتی با خانواده وی تماس می گیرم اصلا اطلاع ندارند که فرزندشان کجا است.

وی تاکید نمود: فکر می کنم انسان در زندگی باید در جایی حاضر باشد که بتواند بهترین عملکرد را از خود نشان دهد، بسیار رخ داده که مادران با من تماس می گیرند و مسائل فرزند خود را مطرح می نمایند، این مسئله برای من بسیار اهمیت دارد و مسرت بخش است، پس از گذشت چند سال شاگردانم با من تماس می گیرند و جویای احوال می شوند، بسیار شادمان می شوم که خاطرات کلاس را برایم تداعی می نمایند، حرف هایی که سر کلاس برای آن ها گفته بودم مجدد یادآوری نموده و ابراز می نمایند که طبق آن عمل نموده اند، با شنیدن این صحبت ها خستگی از تنم بیرون می رود.

این معلم منطقه عشایری ادامه داد: یکی از دانش آموزان مدرسه آرزو داشت که همانند من در دانشگاه فرهنگیان و در رشته دبیری علوم اجتماعی قبول گردد، با کوشش و علاقه به هدف خود رسید، نظیر این دانش آموزان پیروز در منطقه عشایری کم است اما اگر آموزش و پرورش بیشتر در منطقه عشایری سرمایه گذاری کند تا معلمان بومی زمام کار را در دست بگیرند، بخشی از مسائل تحصیلی منطقه عشایری از بین می رود، چرا که معلمان غیر بومی در راستا رفت وآمد بسیار دچار سختی می شوند.

وی عظیم ترین دغدغه معلمان عشایر را رفت وآمد عنوان نمود و اضافه نمود: مسلما خستگی راه کیفیت کار را کاهش می دهد، گاهی اوقات بعضی از معلمان چندین سال در منطقه عشایری ماندگار می شوند و به خاطر کمبود نیرو به آنان انتقالی داده نمی گردد، معلمان عشایر از نظر حقوق و مزایا با مناطق دیگر تفاوت آن چنانی ندارند اما اگر آموزش و پرورش مزایای ویژه ای مانند حق سرویس برایشان در نظر بگیرد انگیزه آنان زیاد می گردد.

میلاسی در خاتمه با بیان اینکه آموزش و پرورش تنها در آموزش خلاصه نمی گردد، تاکید نمود: پرورش بخشی از وظیفه آموزش و پرورش است، همواره اعتقاد دارم اگر در یک جمع 10 نفره حرفی بزنم و تنها یک نفر به آن عمل کند، کافی است، شاید از 10شاگرد من هشت نفر آنان ترک تحصیل یا ازدواج نمایند اما پیشرفت آن یک یا دو نفر برای من انرژی بخش است، حتی آن دختری که ازدواج کند در صورتی که بتواند از آموخته ها در مدرسه و معلمان برای تربیت فرزندش استفاده کند، کافی است زیرا قرار بر این نیست همه دکتر یا مهندس شوند.