وقتی غذا از مواد مخدر اعتیادآورتر می گردد - مجله فیروزی

به گزارش خبرنگاران، اگر اعتیاد را رفتاری تکراری بدانیم که ترک آن سخت باشد آن وقت عادات غذایی بسیاری از ما به اعتیاد شبیه است.

بسیاری از غذاهای فراوری شده به گونه ای ساخته شده اند که پاداش های مغزی را فعال نمایند درنتیجه می توانند منجر به بروز رفتارهایی اعتیادگونه در مصرف نمایندگان شوند.

بسیاری از این غذاها منجر به بروز اختلال هایی مانند چاقی مزمن شده اند که محصول پرخوری و ناتوانی در مهار آن است.

بعضی از محققان ادعا می نمایند غذاهایی مانند چیزبرگر، چیپس و بستنی نه تنها اعتیاد آورند، بلکه اعتیاد به آن ها بیشتر از الکل، دخانیات و مواد مخدر است.

گفته می گردد که بعضی از شرکت های مواد غذایی با اطلاع از ماهیت اعتیادآور مواد غذاییشان در چند دهه گذشته اقداماتی جدی برای جلوگیری از پاسخگویی انجام داده اند و اجازۀ تحقیق در این مورد را نمی دهند.

گسترش سلطه بعضی از شرکت های عظیم فراورینماینده مواد غذایی تا جایی پیش رفته است که از اواخر دهۀ 1970 آغاز به خرید تعداد زیادی از شرکت های معروف رژیم غذایی کردند و از این طریق سود زیادی بردند چراکه محصولات خودشان را با رژیم های غذایی گره زدند.

برای مثال شرکت هاینز که یک غول صنایع غذایی است یک شرکت فعال در زمینه رژیم غذایی و تناسب اندام را در سال 1978 به قیمت 72 میلیون دلار خرید.

در موردی دیگر شرکت نستله که فراوری نمایندۀ شکلات است در سال 2006 یک شرکت مربوط به رژیم غذایی به نام جنی گریک را به مبلغ 600 میلیون دلار خرید.

مثال های زیاد دیگری در این مورد می توان ذکر کرد که چگونه فراوری نمایندگان محصولات غذایی فراوری شده با شرکت های مربوط به رژیم های غذایی ادغام می شوند تا عادات غذایی ما را در کنترل خود بگیرند.

صنایع غذایی در دادگاه ها مانع از طرح پفراینده های قضایی مربوط به اعتیاد می شوند و صنعت رژیم های غذایی را تحت کنترل خود درآورده اند.

مایکل ماس خبرنگار سابق نیویورک تایمز و دریافت نمایندۀ جایزه پولیتزر به طور جدی در این زمینه تحقیق می نماید.

او در سال 2013 با انتشار گزارشی با عنوان چربی قند نمک وارد دنیای صنعت فراوری غذایی شد و گزارش های انتقادی زیادی در این باره نوشت.

همچنین بعدها در این زمینه کتابی منتشر کرد که بخش هایی از مطالب فوق مربوط به این کتاب هستند. در این کتاب آمده است که شرکت ها چگونه برای دستیابی به سود بیشتر راستا معتاد کردن افراد به مواد غذایی را می فرایند.

اعتیاد به غذا یا اعتیاد به مواد مخدر؟

شاید این عجیب باشد که اعتیاد به کوکائین را با اعتیاد به مواد غذایی مقایسه کنیم اما این مقایسه چندان هم بی ربط نیست. ده ثانیه طول می کشد تا دود سیگار مغز را تحریک کند و لذت ناشی از نیکوتین را در مغز ایجاد کند اما این زمان برای خوردن قند در حدود نیم ثانیه طی می گردد یعنی 20 برابر سریع تر از سیگار حتی افراد فعال در صنعت دخانیات کوشش نموده اند الگوها و قدرت فریب مواد غذایی را مورد استفاده قرار دهند.

طی نظرسنجی که در سال 1988 انجام شد از مردم خواسته شد که لیستی از موارد اعتیادآور تهیه نمایند و سپس در دامنۀ 1 تا 10 آن ها را ارزیابی نمایند. سیگار کشیدن و مصرف هروئین نمرۀ 8/5 گرفتند و پرخوری 7/3 که خیلی با مصرف سیگار و هروئین فاصله نداشت.

اما غذاهای فرآوری شده لزوماً مانند توتون و مواد مخدر نیستند و بسیاری از افراد، از جمله بعضی از متخصصان، این تصور را که اعتیاد آور هستند، کنار می گذارند.

کتاب آقای ماس مدعی است که این عدم تمایل تا حدی ناشی از تصورات غلط درباره اعتیاد است. یک ماده لازم نیست همه را درگیر کند تا اعتیاد آور باشد.

مطالعات نشان می دهد که بعضی از افراد ممکن است درگیر در موادی که برای همه اعتیادآور هستند نشوند یعنی واکنش همۀ افراد به اعتیاد یکی نیست.

از این رو خیلی از غذاها می توانند افراد زیادی را دچار اعتیاد نمایند اما تعداد دیگری را خیر. به همین خاطر این استدلال که چون غذاهایی خاص بعضی افراد را درگیر نمی نمایند پس اعتیادآور نیستند استدلال غلطی است. در نتیجه غذا هم می تواند اعتیادآور باشد.

منبع: ایرنا