گولاگ چینی برای اقلیت های قومی - مجله فیروزی

با ما همراه باشید و با تور چین ارزان از شگفت انگیزترین کشور دنیا دیدن کنید بر روی دیوار چین سلفی بگیرید، از قصر ممنوعه دیدن کنید و در خیابان شانگهای پیشرفته ترین آسیا قدم بزنید.

اردوگاه های کار اجباری نازی ها (بخشی از راهکار نهایی هیتلر) جهت کشتار سیستماتیک اقلیت ها و اردوگاه های کار و اصلاح شوروی (معروف به گولاگ) جهت سرکوب دگراندیشان، نام های آشنا هستند که در عین تلخی اتفاق، برای بازماندگان و مردمان قرن بیست و یکم پشت سر نهادن دوره ای تاریک را به همراه دارد. اما دنیای که در آن زندگی می کنیم تا چه اندازه از این جنایات دور شده است؟ امروزه ما تصور می کنیم که قطعاً ، جنایاتی از این قبیل مانند اردوگاه های کره شاقتصادی در سراسر دنیا همچنان وجود دارند اما در مقیاس های بسیار کوچک تر از آن چه در قرن بیستم مشاهده می شد.

چنین تصوری اما شاید کاملاً درست نباشد. یک مثال آن توسط جان دیور در کتاب زندان و بردگی ارائه می گردد که به کار کیفری در آمریکا اشاره داردو آن را به عنوان بردگی مدرن شناسایی می نماید. به گفته دیور امروز بیش از 2 میلیون آمریکایی برده زندان ها هستند و این از لحاظ قانونی هیچ مسئله ای ندارد. زیرا همان طور که در اصلاحیه سیزدهم قانون اساسی آمریکا مشهود است، بردگی هرگز در آمریکا منسوخ نشد بلکه تنها به مجرمان محکوم، محدود شد. مجرمان محکومی که اکثراً رنگین پوست هستند. طبق مرکز تحقیقات پیو با این که سیاه پوستان 12 درصد جمعیت آمریکا را تشکیل می دهند سهم آناناز زندانیان 33 درصد است و در حالی که سهم آمریکا از جمعیت دنیا 5 درصد است، 25 درصد از زندانیان دنیا را در اختیار دارد.

اما شاید عظیم ترین ضربه به تصورات پشت سر نهادن اتفاقات مذکور قرن بیستم، اردوگاه های چین برای کنترل و سرکوب مردمان اویغور است. مردمانی که 12 میلیون از 13 میلیون جمعیت شان در چین است و اکثراً در ناحیه خود مختار سین کیانگ زندگی می نمایند. سرمقاله این هفته مجله اکونومیست به آنالیز رنج و عذاب اقلیت اویغور ها چین می پردازد. اکونومیست می نویسد: جنایات علیه این اقلیت قومی جدی ترین حمله به حقوق بشر است.

تعلیم و تربیت / مراقبت و تنبیه

اکونومیست می نویسد: باور کردن اولین داستان های که از سین کیانگ منتشر می شد ابتدا بسیار سخت بود. مگر می گردد دولت چین برای مسلمانان گولاگ بسازد؟ یا اویغورها را با برچسب افراطی شناسایی کند و آنها را تنها برای خواندن نماز در ملأ عام یا جهت بلند کردن ریش به زندان بیندازد؟ با این حال ، شواهد یک کارزار علیه اویغورها در داخل و خارج از کشور، با هر تصویر ماهواره ای، هر نشت اسناد رسمی و هر گزارش رقت انگیز بازماندگان، روز به روز تکان دهنده تر می گردد.

در سال 2018، دولت چین که سابقاً وجود این اردوگاه ها را انکار می کرد موضع خود را تغییر داد. دولت چین به جای انکار وجود اردوگاه ها نام اردوگاه ها را به مراکز تربیت و تعلیم حرفه تغییر داد. سعی دولت چین در این است که این اردوگاه های تفهیم و تلقین اجباری را کوششی مهربانانه برای یاری به افراد عقب مانده در به دست آوردن مهارتهای قابل عرضه در بازار، نمایش دهد. زندانیان که توانسته اند فرار نمایند می گویند ماه به ماه ،آن ها تعلیم داده می شوند تا از افراط گرایی دست بردارند و به اندیشه شی جین پینگ ایمان بیاورند . یکی از زندانیان سابق به اکونومیست گفته بود که نگهبانان از زندانیان می پرسند آیا خدایی وجود دارد یا خیر، و کسانی که می گویند وجود دارد کتک می خورند. اردوگاه ها تنها بخشی از یک سیستم گسترده کنترل اجتماعی هستند.

12 میلیون اویغور چین اقلیت کوچک و ناراضی هستند. زبان ترکی آنها با زبان چینی فاصله دارد و اکثراً مسلمان هستند. ریشه این اردوگاه ها ظاهراً در حملات تروریستی تعداد اندکی از این افراد است. از جمله بمب گذاری در بازار در سال 2014 که منجر به کشته شدن 43 نفر شد. از سال 2017 تا به امروز هیچ حادثه تروریستی رخ نداده است و دولت چین می گوید این ثابت می نماید که تشدید اقدامات امنیتی و کلاس های ضد افراط گرایی آن ها چین را دوباره امن نموده است. اما به گفته اکونومیست این تنها یک نوع بیان این مسئله است. دیگر این است که دولت در واقع به جای این که تروریست ها را دستگیر کند، همه اویغورها را در یک زندان در هوای آزاد قرار داده است و به نظر می رسد هدف این است که روح یک ملت را خرد نمایند.

به گفته اکونومیست شواهد جدید نشان می دهد: 1. حتی کسانی که خارج از اردوگاه ها هستند باید در جلسات تلقین شرکت نمایند 2. هر کسی که نتواند در خصوص رئیس جمهور چین ذوق زده گردد، در خطر زندانی شدن قرار می گیرد 3. خانواده ها باید خانواده های دیگر را زیر نظر داشته باشند و رفتار مشکوک را گزارش دهند 4. صدها هزار کودک اویغور ممکن است از یک یا هر دو والدین بازداشت شده جدا شده باشند که بسیاری از این بچه ها بی سرپرست موقتاً در مدارس شبانه روزی به سر می برند و در آنجا به دلیل صحبت کردن به زبان مادری خود مجازات می شوند 5. طبق سیاستی که به خویشاوند شدن معروف است، افراد حزب که معمولاً چینی های هان هستند، در خانه های اویغورها مستقر می شوند.

قوانین مربوط به داشتن فرزندان زیاد به شدت در خصوص زنان اویغور اجرا می گردد تا جایی که بعضی از آن ها عقیم می شوند. داده های رسمی نشان می دهد که در دو استان از سال 2015 تا 2018، میزان زاد و ولد اویغور ها بیش از 60 درصد کاهش یافته است. بیش از آن از زنان اویغور خواسته می گردد که با مردان چینی هان ازدواج نمایند و در این صورت، یک آپارتمان، یک شغل یا حتی آزادی یکی از اقوام خود را می توانند پاداش بگیرند. ارعاب فراتر از مرزهای چین است، تماس با خارج از کشور مشکوک محسوب می گردد و اویغورهای خارج از کشور از تماس تلفنی با خانه خودداری می نمایند مبادا باعث دستگیری یکی از عزیزان آنان گردد.

فروش حقوق فردی و قومی به ثبات و رشد اقتصادی

حزب حاکم چین هیچ اعتنایی به مفهوم حقوق فردی ندارد. اعتبار دولت چین در واقع ، بر حسب سابقه خود در زمینه ایجاد ثبات و رشد اقتصادی به دست می آید. نظرسنجی دقیق در یک دیکتاتوری غیرممکن است، و سانسور، مردم عادی چینی را از شناخت حقیقت حاکمان خود دور نگه می دارد. اما بسیاری از مردم چین به وضوح از دولت خود پشتیبانی می نمایند، به ویژه اینکه مخالفت با فرایند دولت غیر میهن پرستانه تلقی می گردد. در نتیجه اقلیت ها، مانند تبتی ها و اویغورها، در چنین سیستمی تحت هیچ محافظتی قرار ندارند. عدم محدودیت رژیم به حقوق فردی، باعث می گردد دولت بتواند اقلیت ها را تحت فشار قرار دهد و آنها را مجبور به پذیرش فرهنگ غالب هان کند.

چین در یک فرایند نگران نماینده قرار گرفته است. در سطح دنیای، دموکراسی و حقوق بشر در حال عقب نشینی هستند. اگرچه این امر قبل از کووید 19 آغاز شده بود، اما طبق گزارش اندیشکده فریدوم هاوس 80 کشور از زمان شیوع کرونا در دو زمینه مذکور پس رفت نموده اند و تنها مالاوی پیشرفت داشته است. بسیاری از افراد، وقتی می ترسند تمایل پیدا می نمایند که توسط یک حاکم قوی تحت حمایت قرار گیرند و این ویروس بهانه دست دولت ها می دهد تا به افزایش اختیارات اضطراری خود بیفزایند و اعتراضات را ممنوع نمایند.

فریدوم هاوس: تغییر در کیفیت دموکراسی و حقوق بشر از شیوع کووید 19

حاکمان متجاوز اغلب اکثریت را علیه اقلیت متحد می نمایند. نارندرا مودی ، نخست وزیر هند، از ملی گرایی هندوی تهاجمی حمایت می نماید و با مسلمانان هندوستان طوری رفتار می نماید که گویی آن ها واقعاً شهفرایندان هند نیستند. و به همین دلیل از محبوبیت بسیاری برخوردار است. همین طور رودریگو دوترته در فیلیپین که اصرار به قتل مظنونان جنایی را دارد. نخست وزیر مجارستان نهادهای دموکراتیک را پایمال می نماید و می گوید مخالفان وی بخشی از توطئه یهودیان هستند. رئیس جمهور برزیل شکنجه را مدح می گوید و ادعا می نماید که منتقدان خارجی وی می خواهند آمازون را استعمار نمایند. در تایلند پادشاه در حال تبدیل سلطنتی مشروطه به سلطنتی مطلقه است .

اکونومیست می نویسد، کسانی که برای این نوع آزادی احترام قائل اند چگونه می توانند در برابر این فشار دولت های استبدادی مقاومت نمایند؟ حقوق بشر، دنیای است، اما بسیاری آن را با غرب مرتبط می دانند.اما پس از بحران اقتصادی 2007-2008 و جنگ نسنجیده در عراق، اعتبار غرب و درنتیجه احترام به حقوق بشر به شدت ضربه دیده است. اگرچه آمریکا تحریم های هدفمندی را علیه چین در خصوص اویغورها اعمال نموده است، اما سوء ظن به این که اقدامات به ظاهر بشر محبت آمیز تبلیغ و ریاکاری است از زمان دونالد ترامپ بیشتر شده است، زیرا وی تأکید دارد حاکمیت ملی باید در درجه اول قرار گیرد. این شرایط کاملا مناسب چین است. چین در حال حاضر در مجامع بین المللی برای بازتعریف حقوق بشر به عنوان معیشت و توسعه و نه عزت و آزادی فردی در کوشش است. دولت چین، این هفته به همراه روسیه، به عضویت شورای حقوق بشر سازمان ملل انتخاب شد.

راهکار؟ از سین کیانگ آغاز کنید

در خاتمه اکونومیست می نویسد مقاومت در برابر فرسایش حقوق بشر باید با اویغورها آغاز گردد. اگر لیبرال ها در خصوص بدترین نقض حقوق بشر خارج از منطقه جنگی چیزی نگویند، چگونه می تواند انتقاد خود را از سایر جنایات کوچتر ابراز کند؟ فعالان باید جنایات را مستند و منتشر نمایند. نویسندگان و هنرمندان می توانند بگویند چرا کرامت انسان ارزشمند است. شرکت ها می توانند از تبانی خودداری نمایند. بحث در خصوص تحریم وجود دارد، حتی درمورد بازی های المپیک زمستانی 2022 پکن.

انتها ، دولت ها باید وارد عمل شوند. آنها باید به اویغورها پناهندگی دهند. آنها نیز باید بلند صحبت نمایند. رژیم چین در برابر شرم نفوذ ناپذیر نیست، زیرا اگر به اقدامات خشن خود در سین کیانگ افتخار می کرد، سعی در پنهان کردن آنها نداشت و همچنین به کشورهای کوچک تر متکی نمی شد تا بیانیه هایی در تأیید اقدامات چین در منطقه امضاء نمایند. با ظهور مقیاس وحشتاک جنایات چین در سین کیانگ، تبلیغات دولت شی چی پینگ تأثیر کمتری پیدا نموده است به طوری که 15 کشور اکثریت مسلمان که چنین بیانیه هایی را امضا نموده اند نظر خود را تغییر داده اند.

نظرسنجی ها نشان می دهد که در سال های اخیر تصویر چین در بسیاری از کشورها تیره تر شده است، اکنون 86 درصد ژاپنی ها و 85 درصد سوئدی ها دیدگاه نامطلوبی نسبت به این کشور دارند. برای دولتی که به دنبال اعمال قدرت نرم است ، این یک نگرانی عظیم است.